موهايي كه خوب سفيد شدند

و روزهايي كه من نمي نويسم اينجا.روزهايي كه راه رفتن بر اسفالت خيابان هم مجوز مي خواهد. دانشگاه رفتن و نرفتن و نفس كشيدن كه تو گويي كه تنها تاريخ ميهنم پيش چشم رژه مي رود و لام تا كام نفسي نمي گشاييم ما. و هستيم و همچنان. بهروز كريمي زاده را خوب ديدم. و خوشحال تر كه انقدر خوب است. پسرك خوب پر شر و شور كه تازه رهيده است از بند و حديث بي قراري است اين روزهاي نخست "ازادي" براي همه كه هر يك بگونه اي طعمش را چشيده اند. كه "آزادي" مضحك ترين واژه ي ممكن است انگار در پاتاوه اي كه اكنون ما را نام گذاشته اند. روزهايي كه همچنان مي گذرد. موهايي كه در ان سياه تنگ و ترش سفيد شدند زياد. و ديدم شماره ي موهاي سفيد بهروز را هم كه در ميانه ي چشمان جستوگر انها كه به ديدارش امده بودند هي مي خنديد زياد پس پشت چشم ها. و قيل و قال تماشاچيان و چشم هاي ما همه يك يك باران تا كه باراني...و سر به خنده هايي كه تاريخ ماست همه ي انها .

مادراني كه در انتظارند. هيچش تفاوت نيست كه پوشيده در چادري باشي ايستاده رو به "قبله" اي و يا كه گيسوان رها در اعماق سياهي هاي يك شب كه بلند مي نوازدت و شكنجه گاه و شكنجه گر را خجل كرده باشي از حضور خود. او مادر است. و اين ما. و اين قلم كه اكنون از ميانه ي شهر شلوغ دود باز مي ايد و بيش از انچه در خود است سرشار. موهايي كه حوب سفيد شدند.